Mantra genellikle Sanskritçe dini hece veya şiirdir. Kullanımı mantra ile ilişkili okul ve felsefesine göre değişiklik gösterir. Esasen ruhani kanallar olarak kullanılırlar, kelimeler ve oluşan titreşimlerden faydalanarak kişinin daha yüksek bir bilince ulaşmasını amaçlar. Diğer amaçları, dini törenlerde bolluğa sahip olmak, tehlikeden uzak olmak veya düşmanları elemek içindir.
Mantralar Hindistan’da Vedic Hinduizm’i ile çıkmıştır ve daha sonra Budistler, Sikhler ve Jainler tarafından benimsenmiştir. Sanskritçe mantra- kelimesi (m. मन्त्रः, ayrıca n. मन्त्रं) man “düşünmek” (ayrıca manas “akıl”) ve araç anlamındaki -tra sonekinden oluşur, sözcüğü sözcüğüne çevirisi “fikir aracı” olur. Aklı hayallerden ve maddi isteklerden serbest bırakmayı amaçlar. Mantra nağmelerle tekrar edilir.
Mantra bilgisinin elit doğasının Ortodoks akımından etkilenmesi sonucu kast düzenini reddeden Budistler dahi eski ayinlerinin yararını düşünerek kendilerini shravakas yani duyanlar(işitenler) olarak adlandırmışlardır. Hindistan’daki bilge insan çok duymuş, işitmiş kişidir. Mantralar akabinde ses sembolleri olarak adlandırılmışlardır. İşitsel sembolizm anlamını bilseniz ya da bilmeseniz de vokal sesleri önerir. Biz anlamasak dahi mantarlar tabi ki saçma sapan kelimeler değillerdir. Her biri manalı özel titreşimlere sahip kelimelerdir. Ana mantra Hinduizm de pranava mantra olarak da adlandırılan Aum’ dir. Aum tüm mantaraların kaynağıdır.
Mantranın titreşimi ve tınısı çok önemlidir. Çünkü o ruhani hayatın kaynağı ve çakraları etkileyen Kundalini’yi uyandırır.
